Мы не перастаем задумвацца: як тым, хто здзяйсняе жудасныя ўчынкі? Як яны жывуць?
Не верым, не верым. Няўжо яны людзі? Пра жорсткіх, небяспечных часта кажуць «нелюдзі».
Але важна разумець: за ўчынкамі заўсёды стаяць людзі. Абсалютна такія ж, як і мы. У кожны момант мы робім выбар — зрабіць нешта сумленнае, шчырае, прадуманае; паклапаціцца ці ж праігнараваць, схлусіць, стукнуць. Не зрабіць чагосьці ці зрабіць.
Здзейсніць гвалт.

На жаль, сілавыя структуры ўладкаваны так, каб імі было зручна кіраваць.
Туды мэтанакіравана прыцягваюць людзей слухмяных, моцных, асабліва тых, хто не вылучаецца, не паўстае і не задумваецца. Выдаюць аднолькавую форму.
Сціраюць асобу.
Балаклава ўядаецца ў скуру.
Да рукі прырастае дубінка.

Дзве апошнія метафары, вядома, нябачныя воку. 
Звычайны чалавек заходзіць у звычайную краму, купляе прадукты па спісе, цалуе каханых, спіць да будзільніка і няхаця ўстае, а потым дабіраецца да сваёй працы.

І апранае балаклаву.